Hamilelik kabusu KRAMPLAR..

Hemen hemen her hamilenin başına geliyor sanıyorum.

Benimde 30. haftam ve 2 kez uykumdan ağlatarak,acı ve çığlıkla uyandırdı.Allahım o nasıl birşey öyle.Bacağımın içine biri girip bir noktada kaslarımı dertop etmişde damarlarımı da iki uçtan çekiştiriyolarmış gibi.Baldırım oldu taş gibi.Çığlığımdan korkuyla uyanıp ne olduğunu kavrayamayan kocamın suratı oldu kireç taşı.Bir yandan masaj yapıyoruz bir yandan bacağımı yukarı doğru kaldırmaya çalışıyoruz.10 dakika kadar ya sürüyor ya sürmüyor ama o 10 dakika geçmek bilmiyor.

İşte böyle bişey hamilelik krampları.

Peki neden oluyor?

Aslında tam olarak sebebi şudur diyene rastlamadım.Ama sebep olduğu düşünülen durumlar var elbette.

Bunların başında vücutta hamilelikle birlikte baş gösteren Magnezyum,Potasyum gibi minerallerin eksikliği var.Besinlerle almaya kalkarsak gereğinden fazla besin tüketmek gerekeceğinden genelde ilaçla destekliyor doktorlar.

Ayrıca alınan aşırı kilo,sıvı kaybı,bacaklarda bulunan varisler,uzun süreli ayakta kalmayı gerektiren aktiviteler yada tam tersi uzun süreli oturmak da krampların sıklığını etkileyebiliyor.

Peki olmasın diye neler yapmalı ?

Doktor önerilerini değerlendirebilirsiniz elbette öncelikle.

Ayrıca;
Bol su içmeli,
Yürüyüş yapmalı,
Hareketsiz kalmaktan kaçınmalı,
Çok yorulmamaya çalışmalı,
Mineralden zengin meyveler tüketilmeli (muz ve kivi potasyumda zengindir mesela),
Yine sebzeleri mineral bakımından zenginlerden seçmeye çalışmalı,
Çok topuklu ayakkabılar giymemeli,

Velevki oldu bu kramp denen illet o zamanda dizi gerip ayağı kaldırmaya çalışmak lazım.Aslında çoğumuz istemsiz bu hareketi yapıyoruzdur zaten.Masaj yapmaya çalışın.Ayak parmaklarını çekiştirin.(Bende işe yarıyor.)

Az kramplı gebelikleriniz olsun...

Hamileliğimin ikinci 3 ayı,2. trimester

İlk 3 ay su gibi geçti.

Sevindik,sevdiklerimize duyurduk derken zamanın nasıl geçtiğini anlamadık.Zaten geçen zamanı upuzunmuş gibi düşünmemi sağlayan bir olumsuzlukta yaşamadım.Ama ikinci trimestere geçince farkettim ki aslında yaşamışım.

Neler mi yaşamışım?

Sürekli yorgun hissetmişim.
Hep uyumuşum.
Kusmalara sebep vermesede aslında bir miktar bulantım olmuş.Yemek yemiyor olmam sanırım ondanmış.Ama hep büyük bulantılardan korkan ben tamamen geçince aaaaa aslında bulantım varmış diye düşündüm.Anlayamadan geçirdim.

İkinci trimesterle beraber her geçen gün çok daha iyi hissetmeye başladım kendimi.Bir enerji patlaması,sevinç ve mutluluğunda eklendiği aşırı eğlenceli ve sağlıklı bir zamana geçtim.

Çok rahat geçti.Fiziksel olarak yorgunluk ve hastalık hali bitti.
Kısaca 2. TRİMESTER HAMİLELİĞİN SULTANLIK DÖNEMİYMİŞ.

Sürekli gezdim,yürüdüm,ayakta kaldım.Tabiki oğlumun emniyeti için dikkat ettim ama hamileliği bir hastalığa da çevirmedim.Ben ikinci üç aylık dönemimde oğlumun keyfini çıkardım.

Hiç olmusuzluk olmadı mı? Oldu elbette.Yazın sıcağından çıldırdığım zamanlar oldu.Boynumun altı,enselerim,saç diplerim sıcaktan kan ter içinde kaldı.Böyle de olunca zor zamanlar geçirdim.Yine bu dönemin en sıkıntılı kısmı,hamilelik şekerinin ölçülmesiydi.50 mg glikoz yüklemesinde biraz şeker yüksek çıktı :) Doktorum 10 günlük bir diyet sonrasında tekrar bir tes istedi.Bu kez 100 mg.İlk testi kolay atlatmıştım ama ikinci testte biraz zorlandım.Sonuç olarak 2. saat değerim bir miktar yüksek çıktı.Sonrasında evde şeker testi yapmaya başladım.Ama bu olumsuzluklar beni ne gezmekten alıkoydu ne de mutluluğumdan.Biz sultanlığa devam ettik :)

Bu arada oğlumun cinsiyetini öğrendik,ona ciciler aldık,alışveriş her zaman süperdir :) ,ilk kıpırtılarını duymaya başladım,kıpırtılar artık tekmelere dönüştüğündeyse bu dönemin zirvesine ulaşmış oldum.

Taki 27-28. haftalara kadar böyle geldim.

Şimdi ne mi oldu? Asıl hamilelik başladı.Bu zamana kadar sultanlıktı bundan sonrası o kadar da kolay gözükmüyor.

Neler mi oluyor? Bir süre daha 3. trimesteri yaşayayım onuda yazacağım :)Önce test edip onaylamam lazım :)

Hamileliğimin birinci 3 ayı, 1. trimester yazısı buraya tıklayınız.

Hamileliğimin üçüncü 3 ayı,3. trimester yazısı buraya tıklayınız.

Oğlumuzu gördük,kocaman yanaklıydı..

Teknoloji ne güzel şeysin sen öyle.

Hamile olduğumu öğrendiğim ilk günden itibaren gerçekliğini anlamak sadece doktor kontrollerinde oldu.Evet şanslı bir hamileydim,hamileliğin belirtilerini yaşamadım.Dolayısıyla da doktor görmese hamile olduğuma olan inancım kayboluyordu.

Ne zamanki artık karnımda hareketlerini hissetmeye başladım artık rahat bir oh çektim.Evet gerçekten hamileydim :) Bu seferde içimdeki kıpırtının sahibini görmelere doyamadım.Siyah beyaz ekranda kımıldayan kafasını görmek bile beni sonsuz mutlulukara sürükledi.Meğer daha da güzeli varmış.

Renkli ultrason görüntülerini gördük oğlumun.Güzelim,pamuğum ne güzeldi öyle.Yanakları tombul tombul olmuş.Minicik bir burun fındık kadar.Eli yüzünde bir minik tosun.O benim oğlum.Karnımda kıpraşan şey..O bizim minik yavrumuz.1 kiloyu biraz geçkin küçük yavrumuz.

Velhasıl teknoloji güzel şey.Bulan dert görmesin :)

Koca yanağımıza kavuşmaya son 12 hafta kaldı..Babacık ve ben seni dört gözle bekliyoruz.

Eren Çınar'ın bir ablası birde abisi oldu..

Oğlum annesinin karnında büyüyedursun teyzeleri,anne yarıları bebeklerini kucaklarına almaya başladı..

Arkadaşlık seçilmiş kardeşlik derler.Benim öyle güzel kardeşlerim olduki bu hayatta düşünüp düşünüp şükrettim.Daha minicik çoçuklarken,safken daha en güzel zamanları beraber geçirdik.Biri yakamı ilk okulda tuttu bırakmadı birdaha,üzerine orta okulda eklendi diğeri,liseye bir geldik ki daha da büyüdük , yapıştırıcıyla yapıştırılmış dostlar oluverdik.

Birimiz olmadan diğeri tuvalete gitmedi,kantine saçları kokmasın diye inmeyen titiz kankaları anlayışla karşılamayı öğrendik.Platonik aşk kırıntıları oramıza buramıza batarken çok kahkalar attık,çok mendiller paylaştık.Biz her yaramızı (yara sandıklarımızı) birbirimizle sardık.

Sonra okullar işler yarışlar içinde kaldık,sistemin içinde savrulup durduk.Yine yanyanaydık.Beraber sevindik üzüldük..

Zaman muhteşem birikintiler ile çuvallarımızı doldururken bir yanda da bizi birbirimizden uzaklaştırdı.Ama uzaklıklar kilometrelerle kısıtlı kaldı.Ne zaman bir araya gelsek bıraktığımız noktadan koşar adım devam edebildik kardeşliğimize.Araya insanlar girdi ,araya yeni arkadaşlar girdi,araya iş hayatı girdi de yine de bağlarımızı koparmaya yetmedi..Dedik ya seçilmiş kardeşlerdik kardeşlik bitmezdi.

Şimdi artık neredeyse hepimiz evlendik,yavaş yavaş çocuklu aileler olmaya da başladık.

Oğlumun sadece 1 teyzesi olacak diye üzülmeme hiç gerek yok çünkü onun bir sürü teyzesi var.

Birde şimdi Ayşe Melek ablası ve Kağan Bera abisi..

Tüm çocukluğumu beraber geçirdiğim ve artık geçmişim dediğim insanların bebeklerinin olduğunu düşünmek bile zor.Boyumuzdan büyük işlere kalkıştık da yakalanıcaz sanki telaşındayım.Biz hep liseli gençler olarak kaldık sanıyordum halbuki.Ne zaman büyüdük biz.Büyümüşüz meğer,anne olacak kadar büyümüşüz.

Büyümeye devam ...Oğlum daha abi de olacak,şimdi de o günleri bekliyoruz.Sonra biz o liseli kızlar önümüzde büyümelerini izleyeceğiz yavrularımızın..O zamanda kilometreler aramızda olsa bile kalplerimizin elleri el ele olacak..